درست است که یادم نمی‌آید چند سالم بود و کلاس چندم بودم و آن روزها چکار می‌کردم. ولی ورود به اولین جلسه کلاس کاریکاتور احسان گنجی در دهدشت را، حرف‌های احسان را و حس‌م را در طول کلاس یادم هست. یادم هست چطور حالم از تعجب مواجهه به شوق تبدیل شد. اگرچه خواندن گل‌آقا مرا به آن کلاس هل داده بود، ولی احسان گنجی شخصیت جذابی‌ست و فکر می‌کنم اگر از هر چیز دیگری هم حرف می‌زد، می‌توانست کاری کند که به آن علاقه‌مند شوم.
فارغ از اینکه از آن سالها تا حالا بین من و کاریکاتور چه گذشته، می‌توانم بگویم الان یک مخاطب علاقه‌مند کاریکاتور هستم. کاریکاتوریست‌هایی که به اسم و چهره و تکنیک می‌شناسمشان، نه به اندازه موزیسین‌ها، ولی از بازیگران سینما خیلی بیشتر هستند. همین شاید نشان بدهد که چقدر کاریکاتور را دوست دارم.
اینترنت برای آدمهایی مثل من که علایقی دارند که تعداد طرفدارانش به اندازه سینما و موسیقی پاپ، یعنی اکثریت جامعه نیست، جای خوبی‌ست. ساده بگویم، من طرفدار پروپاقرص آدمهایی هستم که آنقدر برای عموم شناخته شده نیستند که پایشان به برنامه‌های تلوزیونی و مصاحبه‌های تصویری باز شود. اینترنت این امکان را فراهم کرده تا یک برنامه ویدیویی تهیه شود که تمام مهمانانش کاریکاتوریست هستند. سلول گفتگو مهمان‌هایی داشته‌است مثل کامبیز درم‌بخش، علی درخشی، احمد عربانی، ابوالفضل محترمی، کیارش زندی، اردشیر رستمی، فیروزه مظفری و خیلی کاریکاتوریست‌های دیگر. تا زمان نوشتن این یادداشت، بیست و یک قسمت از برنامه منتشر شده‌است. اولین بار است که یک برنامه مهمان و مصاحبه محور را بیش از یکی دو قسمت دیده باشم، چه برسد به اینکه از اولین قسمت تک تکشان را تماشا کرده باشم.
مجری برنامه سلول گفتگو خودش هم کاریکاتوریست است. جمال رحمتی. اعتراف می‌کنم هر چند برای شخص خودش و سابقه فعالیت هنری‌اش احترام قائلم، هیچ وقت کارهایش برایم جذاب نبودند. یاد صحبت‌های سالها پیش با احسان گنجی در دهدشت می‌افتم. توضیح می‌دادم چرا کارهای رحمتی را دوست ندارم، و او می‌گفت که اشتباه می‌کنم. در تمام طول تماشای این برنامه، مثل همین حالا که در حال نوشتن این یادداشت هستم، احسان گنجی، حرف‌هایش، آثارش، کیهان کاریکاتور، هفته‌نامه و ماهنامه و نشریه بچه‌های موسسه گل‌آقا و طنز و کاریکاتور از جلوی چشمم می‌گذرند.
پاورقی: دمخور شدن با بعضی آدم‌ها، گاهی تجربه‌هایی برای آدم باقی می‌گذارند که عمیق‌ند. لذت دیدن کاریکاتور برای من غنیمتی است که کمابیش تمامش حاصل سالهایی‌ست که احسان گنجی را می‌دیدم. ممنونم احسان!
بهتاش داورپناه
فروردین ۱۳۹۸
دیدگاهتان را بنویسید