سالها پیش در آموزشگاه زریاب کرج با بنده‌ی خدایی برخورد داشتم که دستیار آقای فرزان فرنیا در کلاس‌هایشان بودند. در آمادگی‌های کنسرت آموزشگاه. این آقای محترم سازهای کوبه‌ای هم می‌زدند در حد متوسط. به پیشنهاد آقای فرنیا در کنار ارکستری که من سرپرستش بودم هم ساز زد. در مورد آن یک قطعه‌ای که زد هم که چیزی نگویم بهتر است.
دیروز شنیدم که ایشان در یک جای دیگری برای خودش معلم است و کلاس و شاگرد دارد که خدا را شکر. آدم پیشرفت می‌کند و این خوب است. همچنین شنیدم که ایشان فرموده‌اند بنده شاگردشان بودم. چند ثانیه‌ای گیج شدم که چرا همچین چیزی گفته، بعدش البته از تصورش خنده‌ام گرفت.
اینکه ایشان چه درس می‌دادند که بنده شاگردی کردم به کنار، چرا توی رزومه به جای اسم اساتید، اسم شاگردان (خیالی) را گذاشته؟ نه که از شاگردی کردن شرم داشته باشم، که شاگردی اساتید افتخار است. موضوع این است که اگر حتی فرصتی دست می‌داد، بنده تمایل و زمان برای شاگردی کسانی که نه استادند و نه چیزی برای آموختن دارند، ندارم.
بنده در موضوع «آموزش» شاگرد آقای فرزان فرنیا، خانم سودابه سالم بودم. دو سه سالی هم سعادت همکاری با آقای ناصر نظر در کلاس را داشتم. ایشان پیشکسوت مهم حرفه‌ی ما هستند و مفتخرم که این همکاری برایم بسیار آموزنده بود و حکم کلاس و کارگاه داشت. در کارگاه‌های آموزشگاه موسیقی پارس و موسسه پندار پویای آدمک هم شرکت کرده‌ام، که اینها هر کدام به انتخاب خودشان چندین و چند مدرس داشتند. متاسفانه افتخاری برای زیارت این آقای دستیار در هیچ کدام از این جاها (جز شاید به عنوان همشاگردی) نداشتم. در مورد آهنگسازی و نوازندگی هم که انشاالله منظورشان نبوده. جز اساتید دانشکده موسیقی دانشگاه هنر، بنده شاگرد آقای علیرضا مشایخی، آقای بهرنگ شگرفکار و آقای فرزاد دانشمند بوده‌ام.
امیدوارم خداوند به همه‌ی ما توفیق و همینطور منابع مالی را عطا بفرمایند که مجبور نشویم کارهایی بکنیم که نباید، یا چیزهایی بگویم که نبوده.